کوه کینو با ارتفاع 1500 تا 3747 متر از سطح دریا در ارتفاعات زاگرس و بین استان های خوزستان و چهار محال بختیاری واقع است. در راستای اجرای پروژه تحقیقاتی «مطالعه فلورستیک کوه کینو» گونه های گیاهی طبق برنامه در فواصل زمانی مختلف جمع آوری شد. هدف از این پروژه تهیه لیستی کامل از گونه های گیاهی، شکل زیستی، پراکنش جغرافیایی و گونه های انحصاری در کوه کینو بود. در منطقه مورد مطالعه، تعداد 151 گونه گیاهی متعلق 110 جنس و 38 تیره در مناطق آلپی، نیمه آلپی جمع آوری و شناسایی شد. بزرگترین تیره های گیاهی از نظر تعداد گونه تیره مینا (Asteraceae) با 18 گونه، تیره نعنا (Lamiaceae) با 16 گونه، تیره میخک (Caryophyllaceae) و گندمیان (Poaceae) هر کدام با 13 گونه و تیره های باقلائیان (Fabaceae) و چتریان (Apiaceae) هر کدام با 11 گونه هستند. از نظر پراکنش جغرافیایی 64 درصد گونه های شناسایی شده متعلق به ناحیه ایرانی تورانی هستند. بیشترین شکل زیستی در ارتفاعات کینو متعلق به همی کریپتوفیت ها با 53 گونه می باشد. در منطقه کینو 26 گونه انحصاری شناسایی شد. جنس های Astragalus با 10 گونه، Cousinia با 5 گونه و Stachys با 4 گونه دارای بیشترین گونه گیاهی ارتفاعات کینو هستند. بعضی از گونه های انحصاری مانند Astragalus murinus Boiss., Cousinia bazoftensis Attar., Myopordon aucheri Boiss., Cyclotrichum depauperatum (Bunge.) Manden. & Schehg, Azilia eryngioides (Pau) Hedge & Lamond در منطقه زاگرسی که ارتفاعات کینو نیز شامل آن می شود، به عنوان گونه های در بحران انقراض معرفی شده اند. این گونه ها به شدت نیاز به حفاظت و مدیریت دارند زیرا در اکوسیستم های شکننده مستقر بوده و اغلب به صورت مجزا و در جمعیت هایی کوچک دیده می شوند.

گیاه Rupr. Potamogeton friesii برای اولین بار به عنوان گونه ای جدیدی برای محدوده فلور ایرانیکا گزارش می شود. این گونه از استان های چهار محال و بختیاری، گیلان، اصفهان و خوزستان جمع آوری شده است. صفات کلیدی جدا کننده آن با گونه های نزدیک شامل عرض برگ بیشتر، تعداد 5-7 رگبرگ و گوشوارک های دو قسمتی و در حالت تازه به رنگ قرمز مایل به قهوه ای است. در این مقاله توصیف این گونه به همراه تصویر، صفات آناتومی مهم و نقشه پراکنش ارائه می شود. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

اکوسیستم های شبه آلپی تحت تاثیر عوامل زیستی و محیطی از شکنندگی بالایی برخوردارند. زمین لغزش ها، یکی از تبعات منفی در این اکوسیستم هاست. از مناطق مستعد در بروز این عامل طبیعی، حوزه آبخیز ماسوله در شمال کشور می باشد. به منظور پهنه بندی خطر زمین-لغزش از روش شاخص لغزش و تحلیل سلسله مراتبی بر اساس 14 عامل موثر که شامل: زمین شناسی، شیب، جهت شیب، ارتفاع، فاصله از گسل، فاصله از جاده، فاصله از رودخانه، فاصله از اطراقگاههای دام، شاخص قدرت رودخانه، شاخص ترکیب توپوگرافی، وضعیت مرتع، بافت خاک، بارندگی و کاربری اراضی استفاده شد. همچنین به منظور ارزیابی مدل از روش جمع کیفی استفاده گردید. نتایج مدل ها نشان داد دو عامل زمین شناسی و وضعیت مرتع نقش مهمی در ایجاد خطر زمین لغزش منطقه داشته است. بطوریکه سازند حساس شمشک بخاطر ریزدانه بودن از دسته عوامل فیزیکی و نیز عامل چرای بیش از حد، خارج از فصل، زودتر از موعد، خروج دیرهنگام دام و نیز دام مازاد از عوامل زنده مستقیم تاثیرگذار بر وضعیت پوشش گیاهی، نقش توامان ایجاد خطر زمین لغزش را داشته اند. یافته ها همچنین نشان می دهند وضعیت های بحرانی مرتع و نیز مراتع حریم اطراقگاهها بیشترین میزان زمین لغزش را دارا بودند. نتایج حاصل از ارزیابی ها نشان داد مدل شاخص لغزش با مقدار جمع کیفی 0.744 کارایی بهتری نسبت به مدل تحلیل سلسله مراتبی با مقدار 0.489 داشته است. مدیران و حافظان این منطقه می توانند با کنترل چرای دام و استفاده از ابزارهای مکانیکی در مناطق لغزشی در جلوگیری و کنترل زمین لغزش ها مبادرت ورزند.